Blogartikel 13

Iedereen is anders; wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet.

Vaak zie je leerlingen die op zoek zijn naar de beste manier om piano te spelen en te leren. Het is begrijpelijk dat velen op zoek gaan naar tips en adviezen, vooral wanneer ze geïnspireerd raken door de grote meesters. Echter, het is belangrijk om te begrijpen dat wat voor de een werkt, niet noodzakelijkerwijs voor de ander werkt. Dit principe geldt voor vele aspecten van het pianospelen, van handhouding tot studiemethoden.

Neem bijvoorbeeld de handhouding. Als je kijkt naar grote pianisten zoals Vladimir Horowitz, Martha Argerich, en Lang Lang, zul je zien dat ze allemaal een unieke manier hebben om hun handen op de toetsen te plaatsen. Horowitz stond bekend om zijn vlakke handhouding, terwijl Argerich een meer gebogen en flexibele benadering heeft. Lang Lang daarentegen gebruikt vaak theatrale gebaren die zijn expressieve speelstijl ondersteunen. Dit laat zien dat er geen "one-size-fits-all" aanpak is. Als docent moedig ik mijn leerlingen aan om verschillende technieken uit te proberen en te ontdekken wat voor hen het meest comfortabel en effectief is.

De manier waarop toonladders worden gespeeld, verschilt ook aanzienlijk tussen pianisten. Sommige meesters, zoals Glenn Gould, benaderen toonladders met een precisie en mechanische consistentie die bijna robotisch lijkt, terwijl anderen zoals Bill Evans een meer vloeiende en muzikale benadering hebben. Het is essentieel voor elke leerling om te experimenteren met verschillende stijlen en te vinden welke aanpak het beste past bij hun eigen muzikaliteit en technische vaardigheden.

Naast handhouding en toonladders, is de beweging van de pols, onderarm en bovenarm tijdens het spelen een ander gebied waar veel variatie bestaat. Arthur Rubinstein had bijvoorbeeld een zeer ontspannen speelstijl waarbij zijn polsen bijna lijken te zweven boven de toetsen, terwijl iemand als Sviatoslav Richter een veel steviger en meer gecontroleerde armbeweging gebruikte. Het ontwikkelen van een efficiënte en gezonde techniek is cruciaal om blessures te voorkomen en langdurig speelplezier te garanderen.

De zithouding op de pianokruk en de hoogte van de kruk zelf zijn ook persoonlijke voorkeuren die variëren tussen pianisten. Sommige, zoals Alicia de Larrocha, zaten zeer laag, wat hen een ander gevoel en controle over het klavier gaf, terwijl anderen, zoals Glenn Gould, bijna rechtop stonden door de zeer hoge kruk die hij gebruikte. Het vinden van de juiste hoogte en zithouding kan een groot verschil maken in zowel comfort als techniek.

Het studeren van muziekstukken is een andere dimensie waar veel diversiteit bestaat. Sommige pianisten, zoals Emil Gilels, stonden bekend om hun gedetailleerde en methodische studiemethoden, terwijl anderen zoals Friedrich Gulda een meer intuïtieve en improviserende benadering hadden. Het is belangrijk om te experimenteren met verschillende studiemethoden om te ontdekken welke het beste werkt voor jouw leerstijl en doelen.

Hoewel het goed is om naar de grootmeesters te kijken en te luisteren, is het cruciaal om te beseffen dat het uiteindelijke doel is om je eigen weg te vinden. Het vergaren van kennis van verschillende bronnen en technieken kan enorm waardevol zijn, maar het is nog waardevoller om deze kennis te personaliseren en aan te passen aan je eigen unieke behoeften en capaciteiten.

Op weg naar het concertgebouw, om een meesterstuk achter de vleugel te spelen, is het essentieel om je eigen muzikale stem en speelstijl te ontwikkelen. Dit proces van zelfontdekking en aanpassing is wat een goede pianist onderscheidt van een groot pianist. Het pad naar meesterschap is uniek voor iedereen, en het is deze unieke reis die je muzikale expressie echt authentiek en persoonlijk maakt.